Partir c’est mourir un peu, zeggen de Fransen. Maar partir is wel leuker dan mourir: vertrekken is een soort sterven waar je zelf bij bent en waarbij je kunt genieten van eindeloze loftuitingen en dankbetuigingen. Toch ging ik liever niet. Maar ja.
Het afscheidsritueel kende bijna elke dag om 5 uur een viering op bepaalde plaatsen waar we gewerkt hebben. ‘Pandipieri’ heeft vaak diepe sporen achtergelaten.

Alleen al wat betreft gemeenschapsvorming. Vroeger waren de slums hier een grauwe massa van ontoegankelijke verkrotting; nu zijn er overal buurten die vaak de namen dragen die wij ze gegeven hebben. Met allerlei verenigingsvormen.

Ons gezondheidswerk heeft een formidabele vlucht genomen. Een tijd geleden hebben we eens resultaten gemeten over een heel jaar. In 2012 bleek het volgende:
HIV: 5053 mensen getest en begeleid; 11000 studenten voorgelicht; met 1500 mensen deelgenomen aan de Wereld Aids Dag; het Centrum voor Integrale HIV-zorg telde 5046 cliënten waaronder 700 kinderen; benodigde geneesmiddelen werden gratis uitgedeeld.
Klinieken: Algemene dagelijkse: 9113 patiënten; kindervoeding en natale zorg: 2317 kinderen.
Thuiszorg: 5788 bezoeken gebracht aan 497 patiënten.
Informatiecentrum met computers.
Water en Hygiëne: 22 procent vermindering van ziektes.
Sorry voor al die droge getallen; maar bedenk wel: het gaat over menselijke personen.

Zo kan ik doorgaan met andere projecten: Scholing, waarbij het dan gaat over kleuterscholen, beroepsonderwijs, informeel onderwijs voor arme kinderen, de kunstacademie, computerlessen. Dit voorjaar hebben we uitbundig de diploma-uitreiking aan vijftig leerlingen van onze vakscholen gevierd. Lang geleden hebben we die scholen opgericht voor meisjes die geen geld hadden voor middelbaar onderwijs en zodoende goedkoop het leven in moesten. Maar als je ze nu ziet bij zo’n diploma-uitreiking: brutaal en zelfbewust van laat ze maar komen, en een lust voor het oog!
Dan is daar Hulp aan Kwetsbare Kinderen zoals straatkinderen, kindergevangenis, getraumatiseerde scholieren; lessen in kinderrechten. Ik kan het niet laten om toch nog even ons OMA-project in het zonnetje te zetten. Daar belonen we mensen die een AIDS-wees hebben opgenomen met een ziekenhuisverzekering voor het hele gezin; sinds enkele jaren eist de verzekering dat die weeskinderen officieel geadopteerd worden. Aanvankelijk ging het om 600 weeskinderen. Daarvan zijn er nu zo’n 400 geadopteerd, maar de wachtlijst is opgelopen tot 1200 wezen, kinderen uit een twintigtal geloofsgemeenschappen. Het laatste goede nieuwtje: de verzekering heeft onze Pandipieri-kliniek officieel goedgekeurd, zodat alle verzekerde kinderen daar nu gratis behandeld kunnen worden.

Ik stond al vijftien jaar niet meer aan het roer, hoewel ik op vele wijzen meedeed. De laatste tien jaar lag de dagelijkse leiding bij de Ierse zuster Bernadette. Zij inspireert de staf van meer dan vijftig volledig betaalde krachten en tientallen vrijwilligers. En ze weet erg goed hoe ze met weldoeners moet omgaan. Dat is belangrijk, want we hebben een jaarlijks budget van wel 530.000 euro. Dat is een enorm bedrag, maar toch geen gebedel. Bekijk het maar zo: wat in Nederland verzorgd wordt door subsidie, daar draaien in Kenia onze weldoeners voor op, want subsidie is er daar niet.

Hoe zal het verdergaan nu ik niet meer in Kenia ben? De grote donoren blijven wel doorgaan: die doen het niet vanwege mij. Wat mijn vrienden en kennissen betreft: ik hoop dat ze voelen dat we samen iets gedaan hebben wat levensvatbaar is. Door persoonlijke contacten hebben we verbindingskanalen gelegd tussen wereldbewoners die elkaar van nut kunnen zijn voor ondersteuning en inspiratie. Die massa van on-ontplooide talenten in al die vrienden is voor mij het Koninkrijk Gods dat reeds onder ons aanwezig is, maar dat gewekt moet worden. Hoe we daar armen en benen aan kunnen geven, gaan we met een groepje uitwerken.

Inmiddels heeft KLM mij veilig en wel naar Nederland gebracht. Ik heb mijn intrek genomen in Missiehuis Vrijland, Johannahoeve 2, 6861 WJ Oosterbeek. Ik woon in kamer 107. Mijn e-mailadres is hansburgman@jozefmhm.nl. Ik ben mobiel bereikbaar op 06 459 759 89 en via de vaste lijn op 026-3398107.
Wat mijn mobiliteit betreft: ik ben mobiel door middel van twee stokken, een rollator en een rolstoel. En een zitplaats in de auto’s van vrienden.
Nou, dan zeg ik maar: tot ziens!

Hans Burgman

BewarenBewaren