Twee maanden lang hebben jullie geen teken van leven van mij gehad; ik ga jullie uitleggen waarom niet. Op 27 december pakten we mijn auto in om een weekje bij Kizito vakantie te gaan vieren. Iemand sloeg de achterbak dicht terwijl mijn linkerhand er nog tussen zat. Het leek geen serieuze kwetsuur. De vakantie was er niet minder om: zeven dagen zonder tijd. Toch vrat het wondje gestaag verder en zwol de arm buitensporig op. Toen we op 2 januari naar Kisumu teruggingen, hebben ze me meteen naar het ziekenhuis gebracht. Een röntgenfoto wees uit dat er niets gebroken was, en een operatie zorgde er de volgende dag voor dat de hand goed ontsmet werd. Wel was er wat longontsteking bij gekomen, en ook mijn waterhuishouding deed raar: wanneer ik eten kreeg, begon ik niet alleen te kwijlen, maar gingen ook de ogen tranen, de neus druppelen en moest ik acuut plassen. Alles met een enkele hand. En oh, wat was ik ziek, en slapeloos. Tien dagen hebben ze me in het ziekenhuis gehouden. En daarna heeft het gezondheidsprogramma van Pandipieri mij een verpleegster gegeven die een maand lang als een engelbewaarder om me heen heeft gelopen. Toch maar goed dat we dat programma 35 jaar geleden opgericht hebben. Het slotaccoord was een ziekenhuisrekening van 4740 euro.
Dit alles, geplaatst tegen de achtergrond van mijn voortschrijdende Parkinsonziekte, heeft het Mill Hill bestuur doen besluiten mij naar Nederland terug te roepen. Het kaartje is al besteld: op zondagavond 30 april zal ik Kisumu vaarwel zeggen.
Alles wijst erop dat het afscheid een groots feest gaat worden. We willen het combineren met het bezoekersgebeuren dat we oorspronkelijk eind juni hadden willen laten plaatsvinden. Tegelijkertijd willen we dan ook vieren dat ons Pandipieri-project veertig jaar geleden begonnen is. Voor mij is het natuurlijk geen vrolijke gebeurtenis. Maar een flink aantal familieleden hebben al aangekondigd dat ze hier naartoe komen om mij over de streep te helpen. Stilletjes hoop ik dat er ook een mooie groep vrienden gaat komen. Dan kunnen die met eigen ogen zien wat we met zijn allen in die veertig jaar teweeg hebben gebracht: zoveel vriendschapsbanden gelegd, zoveel personen bij elkaar gebracht, zoveel mensen geholpen, zoveel positieve mogelijkheden geschapen! Het is een unieke kans om op persoonlijke wijze kennis te maken met het Pandipieri waar jullie al die jaren zoveel over gehoord hebben. Kom dus.
Tot ziens allemaal.

Hans

BewarenBewaren