• Voorwoord
• Aftermovie bezoekersreis 2024
• Terugblik bezoekersreis 2024
• Verslag kunstenaars van Mwangaza artschool
• Vriendendag 2024
• Vastenactie 2024
• Hoffest Kerzell
• Aankondiging bezoekersreis november 2025
• Oproep voor extra ondersteuning en gegevens rekeningnummer Stichting Vrienden van Pandipieri
• Adreswijziging graag doorgeven
Voorwoord
20 jaar Stichting Vrienden van Pandipieri.
20 jaar in het teken van verbonden blijven met de projecten en de mensen in Kisumu, met elkaar hier, en met het Weihnachtsbaumteam in Kerzell.
Vriendschap vanuit de filosofie van het uitwisselen van talenten, ieder vanuit zijn eigen perspectief en met begrip voor elkaar.
Wij voelen absoluut een verbinding met de projecten van KUAP in Kisumu en er zijn warme vriendschappen ontstaan tussen mensen hier en mensen daar. Door sociale media doet fysieke afstand er niet voor alles meer toe. Op verschillende manieren kunnen we de verbinding die we voelen levend houden en in deze nieuwsbrief leest u hoe we dit als Vrienden in 2024 hebben gedaan. Ook worden ideeën voor aankomend jaar gedeeld en een bezoekersreis staat ook weer voor 2025 op het programma.
Laat u inspireren door de verschillende verhalen in deze nieuwsbrief die nieuwsgierig maken naar de toekomst. Want wie twintig jaar viert, viert de toekomst!
Namens het bestuur, Hanneke Mijnhart, voorzitter Stichting Vrienden van Pandipieri
Aftermovie bezoekersreis 2024
In dit filmpje, gemaakt door Bente, deelneemster van de bezoekersreis in januari zijn fragmenten te zien van de wijken Pandipieri en Nyalenda, de Kibuye markt in Kisumu, de Nursery School van Pandipieri Center, de 40 MM sponsorwalk, een buiten-kerkdienst van Millimani church, een kerkdienst in Sega (platteland) en van Dunga.
Bente Leusink
Bezoekersreis januari 2024
Inmiddels al bijna een jaar geleden maakte ik deel uit van de bezoekersreis naar Pandipieri. Deze bezoekersreis kende een markant pluriform gezelschap; bekenden inclusief een aantal onbekenden van Pandipieri: nieuwsgierig naar Pandipieri.
Nederlanders, een Portugese partner, een dochter van, vriendin van, zoon van via via etc; kortom een rijke afwisseling in mensen en beroepen.
Voor mijzelf is Pandipieri enigszins bekend terrein maar in alle bescheidenheid ben ik ook maar een tijdelijk aanwezig nieuwsgierige bezoeker in verwondering van wat er aldaar wel en niet gaande is. Hans is mijn oom, maar daarmee kan ik en wil ik geen ‘meer’ kennis pretenderen. 43 jaar geleden was ik voor het eerst in Kisumu en nu na enkele keren eerder weer aangekomen in 2024. Tevens ben ik een bezoeker in de rol van bestuurslid van de ‘Vrienden van Pandipieri’ stichting.
Bij aankomst vielen we meteen een staff-meeting binnen. Heldere informatie en een vibe die voortgang en ontwikkeling voorstond en bovenal doet.
De inmiddels meer dan 4 jaar afwezigheid van Fr.Hans Burgman is geenszins afwezigheid van motivatie en door- en voortzetting, integendeel.
Wel is de ‘hoe verder-vraag’ een actuele, waarbij de financiële draagkracht weliswaar klein is maar het vertrouwen in het belang van de mens en de bron van het mens-zijn de grote motor zijn.
Onder andere de Mwangaza Art School is één van de Pandipieri projecten die financieel verlieslijdend is maar zo’n enorme boost geeft aan enthousiasme én over hoe creativiteit ingezet zou kunnen worden tot een betere basis van uitwisseling hoe we mens-zijn ervaren en kunnen doen.
Pandipieri werkt niet op basis van cijfers maar in geloof om dit project te blijven stimuleren. Met werk aan de spreekwoordelijke winkel hand te haven.
Mijn ervaringen:
De compound van Pandipieri Catholic Center stond gevuld met auto’s en motorbikes. Kinderen, mannen en vrouwen waarvan sommigen met kleine kinderen aan de hand of gewikkeld in een doek dragend rondliepen.
Vriendelijke nieuwsgierige ogen, op ons toe rennende kinderen waarvan de één wat verlegener dan de ander was en ondeugend lachende meisjes en jongens die graag een hand wilden geven met een ‘how are you’ met de nadruk op you vroegen.
Pandipieri is na het overlijden van haar founder Fr.Hans Burgman zichtbaar doorgegaan in een eigen en herkenbare identiteit.
Vanuit mijn eigen werkinteresse koos ik deze reis mijn eigen aandacht naar het counselingsprogram van Pandipieri te richten.
Wij (Christianne Wilms en ik) werden ontvangen door een aantal medewerkers en werden snel wijzer gemaakt in het complexe werk omtrent opvang en organisatie van Pandipieri-counseling.
Er zijn vandaag twee counselors van de ‘street connected children’ aanwezig.
Zij ontvangen ons in de lege, slechts met wat plastic stoelen en een tafel gevulde ruimte, die aan één van de zijden van de compound gebouwd is.
Zij verwelkomen ons bescheiden, intens en oprecht. Er ging van alles door mij heen, al scannend kijkend en door de geuren bevangen die ik rook deed dit mijn gedachten in minder dan een vingerknip met meer dan veertig jaar terug in de tijd gaan.
Alsof de generatie van toen weer rondholde en wat toen nog ‘parking-boys’ heette ons even speurend en afwachtend aankeken.
“Street connected children” heten ze nu, uitgenodigd om de crypten van het menselijk bestaan op straten door ontwrichting te verlaten en hier op Pandipieri veiligheid te leren met elkaar, onderwijs te genieten, borging te creëren met elkaar en de kiem van hun kind-zijn kunnen laten ontkiemen om ooit zelf tot bloei te kunnen komen.
Ook kinderen die geen thuis meer kennen, een thuis leren creëren. Koken, samen eten, slaapzalen, alles in veiligheid en huiselijke borging.
De twee counselors zijn in onze perceptie een traag op gang komende gastvrouw- en heer: ‘dieselmotoren’.
Een bijna verstillende bescheidenheid zet de toon.
We maken kennis met het counseling werk door krachtige tekeningen die deze kinderen maakten naar aanleiding van hun voorgeschiedenis.
Het maakt de splitsing duidelijk tussen materie- en zielstoestand. Geweld, armoede, ontbering en hoop op heelheid.
De rauwheid van het leven hier is onomwonden aanwezig.
Het duurde even voor ik het ‘zag’: dat ik luisterde met mijn oren naast mijn denkhersenen naar hun ingetogen stemmen.
Met een licht voorovergebogen lichaam luisteren zij echter met hun oren in verbinding met hun hart en ziel om zich aan ons voor te stellen én zich voor te kunnen stellen wat wij hier komen doen.
Wij voelen ons onvoorwaardelijk welkom.
Hun energie deed zich gestaag naar boven stromen als traag lava uit een vulkaan, en als water in een spa zich in de bron doet wellen. Er ontstond contact op een ander level dan ons gebruikelijk.
Hier ontstond de uitwisseling: twee ‘culturen’ in wederkerigheid tezamen met wel degelijk ethische grenzen: privacy borging van de jeugd over wie we spreken en zuiverheid in wie wij allen zijn.
Hoe ga je elkaar helpen om de enorme splitsingen die de mensheid tergt weer in verbinding te krijgen en daadwerkelijke uitwisselingen tot stand te brengen die een gezamenlijk doel hebben: ontwikkeling van de kiem die in ieder mens schuil gaat.
Tot bloei kunnen komen in en vanuit eigen kracht.
We wisselen uit hoe wij in Nederland dit soort werk doen, welke methodieken en interacties en vertellen ons hoe zij hoe uiterst praktisch en daadkrachtig zonder omhaal acute en langduriger incidenten aanpakken. Meteen ontstaat er een wederkerig enthousiasme in uitwisseling.
Naast het praktische gemis aan materialen, geld om materialen te kopen besefte ik hoe hard ik het nodig heb een taal te leren spreken vanuit verbinding met hart en ziel, zonder theorie maar in verbinding met de ongeschonden kiem die ieder mens heeft, ongeacht van waar je komt. Dat daadkracht daar begint.
Dat ‘zij’ ook verlangen hebben naar eigen groei en ontwikkeling en we naast materialen elkaar nodig hebben om te leren “hoe dan” vorm te geven en te gaan doen.
Uitgerekend in Pandipieri ontmoette ik op de breuklijn van materiële chaos (sloppenwijken, armoede) en ontbrekende westerse logica de Oost-Afrikaanse logica van het existentieel zijn.
Het besef dat er in beide ‘werelden’ dezelfde disordinantie en schade leeft.
Misbruik, geweld, diefstal – stelen van wat je in beginsel niet toebehoort – of het nou geld, het kind, de vrouw of de man of de liefde is – het is er.
In Pandipieri ontmoetten we veerkracht waar de veer bijna maximaal is uitgerekt.
Wat kun je bewerkstelligen om op nieuwe manieren elkaar te voeden met werkmethodieken, ideeën en vormen van praktische uitwisseling tot stand te kunnen brengen.
Want waar geld echt op is, materie echt ontbreekt, middelen schaars maar waar mensen, man, vrouw, counselors uiterst zorgvuldig geordend, functioneel en warmhartig, doen wat een mens moet doen als in de veerkracht schade ontstaat en het lijden begint.
Mij trof de enorme kracht in die kiem en de kracht van verbinding van ‘simpele’ zielen en het “hoe doe je dit dan-vraag”; hoe leren we elkaars kennis overdragen?
Hoe doe je geld geven (bijvoorbeeld doneren) zonder het oordeel over geld mee te geven.
Hoe leer je weer communiceren vanuit het hart en ziel?
Bezoekersreis
Sommige bezoekers vroegen zich terecht af of het nou ‘leuk’ is wat men meemaakte. Is armoede, slums, ziekte, chaos niet te rauw op het dak?
Toch daalde het bij iedereen na een paar dagen in, een soort magie van op de juiste plek te zijn en ieder op zijn of haar eigen manier met alle eigen vragen en nieuwsgierigheden in contact te komen met de bewoners van deze wijken in Kisumu. Omdat deze mensen er zijn, gewoon zijn.
Door er tijdelijk te kunnen logeren en mee te doen in de alledag kunnen wij er ook zijn.
De “Vriendschap met Pandipieri” herbergt wellicht de vriendschap die ik leerde sluiten met mijn eigen hart en ziel en mijn eigen emoties en gevoelens.
Dat de metafoor ‘Vrienden van Pandipieri’ de toegepaste filosofie is die niet in bezit is van Pandipieri maar werkwoorden die uitnodigen te zijn wie je bent en dat met elkaar uit te wisselen.
Pandipieri nodigt mij een vorm van bereidheid uit om in de spiegel van mijn eigen meningen en handelen te kijken.
Leren leven in wederkerigheid voor ieders dus ook mijn bestaansrecht.
Het counselingsproject is een van de vele uitdagende projecten en processen die hier georganiseerd zijn.
De oorzaak van veel ellende ligt in de armoede waar geld geen geneesmiddel is.
De armoede-bacterie bestaat; door alleen maar armoede aan te pakken blijft de ‘deur’ naar armoede ongemoeid.
Er is meer nodig en dat doet onder de andere de counseling ook. Het één heeft het ander nodig.
Deze counselors hebben mij laten zien dat 1+1 veel meer dan 2 is, dat korte lijnen tot daadkracht leiden en dat hoe eenvoudig het voorbeeld is wat zij geven tot menselijke ontwikkeling, veiligheid en bescherming leidt.
Mijn vrucht van deze bezoekersreis is dat ik en wij elkaar nodig hadden tijdens deze reis en hebben om mét elkaar te delen wat er is, ongeacht afstand, kleur, cultuur etc.
De bezoekersreis 2024 januari kwam mij onverwacht toe, ongepland en oogstte vriendschappen die ik ieder gun; namelijk met mezelf in de spiegel van de ander.
Moet je dan naar Pandipieri? Nee natuurlijk niet, maar om natuur-lijk te leren kennen zoals ik het nog niet kende of kon duiden wel.
Rijkdom is voor mij de heelheid van de eigen kiem ruimte en voeding te geven.
Zo’n bezoekersreis leert je kennis te maken met een deur waar je anders niet zo makkelijk binnenkomt:
Een unieke kans tijdelijk een welkome gast te zijn bij plaatselijke bewoners, deel uit te maken van een gemeenschap en de unieke kans projecten van Pandipieri te bezoeken en te ervaren met één of meerdere medewerkers van Pandipieri.
In het najaar van 2025 is er weer zo’n mogelijkheid.
Vier het bestaan van Pandipieri, ruim 20 jaar, dan vier je je toekomst!
Rogier van Luijk
Mwangaza artschool 2024
Een multi-disiplinaire project-week met alle aanwezige studenten, Rob Sweere en Ellen Boersma.
We werken met heel veel verschillende disciplines die we allemaal even belangrijk vinden. Het belangrijkste is om echt vanuit je persoonlijke thema te leren werken. Dàt is de basis-oefening, die ten grondslag ligt aan de diverse disciplines.
Een project-periode met de artschool-studenten, dat is als in een groot zwembad springen met z’n allen. Zonder te weten van te voren wat er gaat gebeuren; we gaan met z’n allen het avontuur aan. Het onderlinge vertrouwen en de vanzelfsprekende bereidheid om samen te werken zijn belangrijke en bijzondere aspecten, en worden zeker (hopelijk!) versterkt door een week als deze. Het zijn -zeker tegenwoordig- belangrijke aspecten in de kunstwereld.
Er waren verrassende uitkomsten van het poëzie-project. Enkele waren meteen al ‘af’, en dat in één ochtend tijd! Allen hadden zowiezo al een kern te pakken. Dat is zo leuk aan het werken met de Mwangaza-artschool-studenten; ziel- en harts-contact is dichtbij. Ze kunnen er zó uit putten.
Niet alleen bij de poëzie, met alle projecten doken ze er geheel en al in.
Met tekenen kregen ze de onmogelijke opdracht het onzichtbare te tekenen; hoe ziet de ruimte tussen de mensen in er eigenlijk uit? Een opdracht als deze combineert heel goed met wat teacher Dan ze leert: ‘after nature’. Ze gingen er allen geheel op los. Gelukkig maar, anders had ik me ook gek gevoeld; wie geeft er nou zo’n opdracht..
Rob heeft intensief met de studenten gewerkt in de discipline video-performance. Dat is iets wat ik zelf echt niet beheers. Heel leuk en mooi om te zien hoe hij de jongeren zo ver krijgt hun kwetsbare persoonlijke thema’s met elkaar te delen, en te bespreken hoe het uit te drukken. Om vervolgens elkaar te vragen het thema in de performance uit te drukken. Mooi wat daar gebeurt, onder en op de huid!
Ook kwam fotografie weer langs, en drie-dimensionaal ‘tekenen’ de ruimte verkennen d.m.v. ijzerdraad, waarbij sculpturen ontstonden. Zoveel mogelijk disciplines, zo groot mogelijke verscheidenheid; allen zijn totaal nieuwsgierig hun belevingswereld op verschillende manieren proberen te vertolken. Uitgedaagd te worden.
Hoera voor Mwangaza artschool, teacher Dan Ouma, en alle studenten!
Ellen Boersma
Beeldimpressie
Hieronder enkele foto’s en een filmpje van de projecten die Rob en Ellen gedaan hebben, zoals het voordragen van eigen gedichten, tekenen, oefenen met stem innemen, denken, invoelen en reflecteren en performances. De onderste twee foto’s zijn van de succesvolle allumnidag die dit jaar voor het eerst georganiseerd werd. Hierin hield Frida, hoofd Vocational school een vlammend betoog voor de artschool en sprak ook Dan, hoofd Mwangaza Art school en zowel vader als leraar voor allen – de studenten en oud-studenten toe.
Dankzij financiële ondersteuning van een aantal vrienden voor de reis van Rob en Ellen is het mogelijk geweest om de artschool studenten deze inspirerende en vormende ervaringen te laten opdoen!
Vriendendag 2024
Twintig jaar geleden groeide de vriendengroep van Hans in Nederland uit tot de Stichting Vrienden van Pandipieri. Elk jaar komt de Vriendengroep bij elkaar op de Vriendendag.
Het thema dit jaar: Als je twintig jaar viert dan vier je de toekomst.
In de kunstzinnige, zonovergoten tuin van Fransje en Silvester in Oosterbeek komen we in een grote kring bij elkaar. Er is genoeg te eten en te drinken en de blijde begroetingen schallen door de lucht. Het weerzien is prettig. Van het Weihnachtsbaumteam Kerzell, Duitsland zijn drie afgevaardigden. Janek, Christina en Barbara. Marijke is er, de kunstenaars Rob en Ellen en familie van Hans, oud bestuursleden en belangstellenden. Met elkaar zijn we met meer dan twintig personen. Hanneke opent de middag en begroet allen, Margriet brengt de geschiedenis hoe we samen met Hans op weg zijn gegaan in herinnering, Rogier vertelt over de tijd in januari 2024 in Kisumu en hoe vriendschap op verschillende manieren zijn weg vindt, Marijke vertelt over de Vastenacties: vorig jaar de steun voor het Omaproject en nu een bezoek van twee gedelegeerden om het project Vocational Training dat ingediend is te gaan ondersteunen. Rob en Ellen, die gesponsord zijn voor hun reis om studenten van de Artschool les te geven en uit te dagen, vertellen over hun project. En Janek, voorzitter van Weihnachtbaumteam Kerzell vertelt over hun projecten in Kerzell voor de jongeren, de straatkinderen en de verantwoordelijkheid om elk jaar weer…
Door alle verhalen raken we geïnspireerd en voelen ons vertrouwd met elkaar om ook de uitdagingen van deze tijd te bespreken. Want waar gaat het ons om?
Ondanks alle goede berichten wat er gebeurt
Hoe houden we de vriendschap in stand….
Hoe kunnen we jongeren gemotiveerd krijgen ons werk over te laten nemen?
Hans: als je niet het onmogelijke probeert CREËER je nooit een wonder
We bespreken het wonder van de vriendschap, het vertrouwen van de ander en het eerbiedigen van de keuzes. De wederzijdsheid, we zijn niet alleen hulpgevend, het biedt ons ook veel. Wat kunnen wij leren? Het leren luisteren met je hart en daardoor direct kunnen reageren. Door onze protocollen en systemen lijkt het of we het verleerd zijn.
Kuap is een organisatie, Hans stond aan het begin ervan. Hans luisterde met zijn hart. De wijze van ons omgaan met de werken daar is in de loop van de vijftig jaar aan het veranderen. We staan voor de uitdaging van een nieuwe manier van vriendschap. Hans was degene die zorgde voor de spreiding van het gedoneerde geld. Nu is KUAP daarvoor in de plaats gekomen. Zij nemen nu de beslissingen waarheen het geld gaat. We moeten op het “vehicle” KUAP verder gaan. Janek stelt dat we de verantwoordelijkheid hebben om de mensen daar te helpen, om “de bank” te zijn.
De vriendschap met KUAP is geen persoonlijke vriendschap. Wel vriendschap met het idee van het project en met de manier van werken.
Eugéne brengt in dat individuele vriendschap ook met geld van doen heeft. Moet je het dan vriendschap noemen? Belangrijk is dat we contact zoeken met de mens achter de vraag. Onder de vraag om geld ligt een andere diepere vraag waar we naar kunnen luisteren.
Marijke stelt dat persoonlijke vriendschappen met jonge mensen ook aanstekelijk werkt. Zij geeft presentaties met het hart vanuit ervaringen. Zij is op deze manier ambassadeur bij de Vastenactie. De kijk op het leven verandert door hun manier van leven, hun kracht.
Samen zijn we vrienden vanuit Nederland en Kerzell en Kisumu. Ieder op eigen wijze georganiseerd. Het is een vriendschap die heel belangrijk is en energie geeft om door te gaan met de grote firma die door Hans begonnen is. We werken ervoor met veel vrijwilligers en realiseren zo mede die grote firma die werk biedt aan de gemeenschap in Kisumu. We voelen en voeden onze verantwoordelijkheid.
Kunst zit in ons hart. Van wat we nu met elkaar voelen maken we samen een kunstwerk…..
Margriet van der Horst
Vastenactie steunt projekt van het KUAP Vocational Training Centre
Vastenactie Nederland werft in de Vastentijd fondsen in de Nederlandse Katholieke kerken waarmee wereldwijd jaarlijks vele kleinschalige ontwikkelingsprojecten gesteund worden. Marijke Ameling werkt in 11 parochies in Rotterdam. Marijke komt al sinds 2001 bijna jaarlijks naar Kisumu en is zeer betrokken bij de Pandipieri projekten. Haar parochies nemen elk jaar deel aan de Vastenactie, en dienen daarvoor dikwijls verzoeken in voor eigen projecten. Via deze weg hebben we 2 maal ondersteuning voor het Oma projekt gevraagd en ontvangen. Dit jaar is een aanvraag gedaan voor een projekt van het KUAP Vocational Training Centre, de Beroepsopleiding School van KUAP.
Het doel van het project zoals voorgesteld aan Vastenactie is als volgt geformuleerd:
Veel meisjes en jonge vrouwen in Kenia hebben een laag opleidingsniveau omdat schoolbezoek vaak wordt onderbroken of vroegtijdig wordt beëindigd vanwege geldgebrek. Dit heeft meer impact op meisjes dan op jongens, omdat traditioneel in arme gezinnen onderwijs voor jongens voorrang heeft. Jongens blijven binnen het gezin en hun opleidingsniveau kan daarom het inkomensniveau van het gezin beïnvloeden. Meisjes gaan bij het huwelijk over naar de familie van hun echtgenoot en worden daardoor van minder economische waarde binnen hun ouderlijk gezin. Een Luo-spreekwoord luidt: “Je dochter opvoeden is als de tuin van je buurman water geven”.
Dit project probeert de resulterende zwakte in de onafhankelijke ontwikkeling van meisjes en jonge vrouwen met een laag opleidingsniveau tegen te gaan, en hen de kans te bieden om hun economische en sociale veerkracht en onafhankelijkheid te vergroten en zo hun persoonlijke vooruitzichten en leefomstandigheden te verbeteren.
Naast professionele kwalificaties biedt de cursus ook sociale educatie, levensvaardigheden, hygiëne, seksuele voorlichting en opvoedingslessen.
Vastenactie heeft dit project en het bijbehorende budget van harte geaccepteerd. Het project zal een éénjarige beroepsopleiding bieden aan 2 groepen van 15 laagopgeleide meisjes; de 1e groep in het schooljaar 2025 en de 2e groep in het jaar 2026. Het bijbehorende budget bedraagt € 18.000, wat gelijk is aan ongeveer 2,5 miljoen Keniaanse shilling. De eerste termijn van de financiering voor dit project zal begin 2025 overdragen worden aan KUAP. De eerste termijn van de financiering voor dit project zal begin 2025 overdragen worden aan KUAP.
We zijn erg blij dat dit broodnodige project in januari 2025 kan starten. Frida Okombo, hoofd van de Vocational School, is al begonnen om de eerste 15 studenten te werven.
Johan Smorenburg
Hoffest juni 2024
Het jaarlijkse Hoffest in Kerzell vond ditmaal plaats in juni. Het Weiniachtsbaumteam heeft te kampen met ouder wordende en overleden leden en geen aanvulling vanuit de jongere generatie, waardoor de noodzaak ontstaat om alles kleiner en behapbaarder te maken in de toekomst. Onze vriendschapsbanden blijven echter onverminderd sterk.
Aankondiging bezoekersreis oktober/november 2025
Ergens tussen half oktober – eind november 2025 wordt er weer een bezoekersreis georganiseerd in samenwerking met KUAP Pandipieri.
Het is een unieke kans om de mensen en projecten waar Pandipieri om draait te ontmoeten.
Wat ga je ervaren
* Het bezoeken van diverse projecten in de sloppenwijken.
* Logies bij locals, d.w.z. bij betrokkenen en medewerkers van de projecten, zodat je mensen uit de wijk leert kennen en zo het Afrikaanse leefritme meemaakt.
Het is ook mogelijk om in een hotel in de stad te verblijven.
* Bezoeken van diverse markten in de stad
* Een boottocht op het Victoriameer (nijlpaarden bekijken)
* Sponsorloop in de heuvels bij Kisumu.
Wanneer
Het programma zal in de periode tussen half oktober en eind november gaan plaatsvinden.
De data en het precieze programma worden nog nader en in overleg met de deelnemers bepaald.
Kosten
Kosten voor logies bij betrokkenen en medewerkers van de projecten bedragen rond de € 25,- per persoon per nacht. Dit is inclusief de maaltijden. Het vliegticket koop je zelf. Prijzen hiervoor variëren op dit moment tussen de 700 en 1000 euro, afhankelijk van het type vlucht en eventuele tussenstops.
Aanmelding
Om je aan te melden of als je vragen hebt kun je mailen naar: Christianne Wilms, Secretaris Stichting Vrienden van Pandipieri op emailadres: pandivrienden@gmail.com
Oproep voor extra ondersteuning
Beste vrienden van Pandipieri,
Al ruim 40 jaren is het Pandipieri Centre het hart van een bloeiende organisatie die de bewoners van de stadsrand en de dakloze kinderen van Kisumu voorziet van onderwijs en gezondheidszorg en hulp in de moeilijke perioden van hun leven. Fr. Hans Burgman was steeds de stuwende kracht in het bijzondere werk dat daar al die jaren verricht is. Na de definitieve terugkeer van Fr. Hans naar Nederland is het werk onder de bezielende leiding van het management team van Pandipieri Centre onverminderd voortgezet. Een keerpunt was het overlijden van Fr Hans in 2022. Dit betekende dat de steun van de Mill Hill organisatie kwam te vervallen. Gelukkig heeft dit belangrijke moment de voortzetting van het werk voor de mensen in Kisumu niet geschaad. Wat wel zichtbaar is, is dat Hans door zijn persoonlijkheid en vele warme relaties een belangrijke rol speelde in de fondsenverwerving. Vanaf 2022 is de inkomende geldstroom duidelijk verminderd. Met het einde van 2024 nabij, ziet het ernaar uit dat voor sommige projecten de inkomsten onder de kostengrens kunnen gaan vallen. Het is daarom dat ik een beroep wil doen op alle Vrienden om te helpen dit jaar zo positief mogelijk af te sluiten, en als U kan en zou willen ook in de volgende jaren Pandipieri te blijven of (weer) te gaan ondersteunen. Mogen ze in Kisumu op U rekenen?
Fijne Feestdagen en hartelijke groeten,
Namens het bestuur, Johan Smorenburg, Penningmeester Stichting Vrienden van Pandipieri
Bijdragen kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer:
NL 40 TRIO 0198312326 op naam van St. Vrienden van Pandipieri
De stichting Vrienden van Pandipieri heeft met terugwerkende kracht vanaf januari 2022 een ANBI-status.
Wilt U in uw betaalopdracht steeds het projectnummer vermelden, zodat uw donatie bij het juiste project terechtkomt? U kunt kiezen uit de volgende projectcodes:
KUAP 01 (= Algemeen, projectkeuze door ‘t KUAP-bestuur),
KUAP 02 (= Kunstacademie)
KUAP 11 (= Huishoudschool)
KUAP 16 (= Pandigraphics)
KUAP 34 (= Straatkinderen)
KUAP 39 (= Informele School)
KUAP 112 (= Gezondheidsprogramma)
C 1560 (= OMA-project)
Adreswijzigingen graag doorgeven
Iedereen verhuist wel eens of kiest voor een ander e-mailadres. Maar denkt u er dan ook aan uw gewijzigde gegevens door te geven aan het secretariaat van de stichting Vrienden van Pandipieri? Met name e-mailadressen zijn voor onze stichting van belang om met u in contact te blijven.
Het secretariaat vraagt u vriendelijk wijzigingen door te geven aan Christianne Wilms via pandivrienden@gmail.com
Bij voorbaat dank!
